Een dag die we nooit zullen vergeten!

De zon is al op dus tijd om op onze super rides te springen. Ik slinger mijn enige echte Scoopy met gele glitter lak aan and we're ready to go. Onze verkenning van Bohol begint bij de Tarsier monckey fundation, hier leven deze zeldzame aapjes in het wild en mogen de aapjes die de opzichters die ochtend vinden, bewonderd worden. Er zijn maar een paar gebieden in Azië waar deze aapjes leven en dan allemaal ook nog verachillende soorten. Het Tarsier Bohol aapje zit dus ook alleen hier. We lopen de jungle tuin in waar veel bamboe achtige planten groeien en tot ver boven ons hoofd uitreiken tussen de kolossale bomen die er al jaren staan te wortelen. En daar stuurt een gids ons naar een aapje! Het is gelukkig niet mega druk dus kunnen we lekker dichtbij komen, want je mag niet hardop praten en geen flits gebruiken anders kunnen de grote ogen van het aapje beschadigd raken en gestoord worden in zijn natuurlijke omgeving. In een kooi pleegt het aapje zelfs zelfmoord dus niet geschikt voor een dierentuin hier op de Filipijnen ;). En daar zit er 1 zo groot als een mannenvuist, zijn hoofdje kan net als een uil naar achter ronddraaien en met zijn mega grote ogen kijkt hij naar de gasten die hem toch eigenlijk wel even komen storen. Super schattig! Ik laat mij verder vertellen dat elk beestje een hectare als terratorium heeft en een baby Tarsier zo groot is als mijn duim. Ze eten insecten en in dit gebied in Bohol zitten er 100+ stuks dus dat is niet heel veel. Wat een bijzondere aapjes.
We springen op onze super snelle Scoopys en vervolgen onze tour naar een hangende bamboo brug over de rivier heen. Beetje gammel maar moet je even hebben gedaan haha. Als ware toeristen stoppen we zelfs bij een mini dierentuin genaamd Zoocolatetrills haha om vervolgens een slang van 180 kilo op te zoeken. Wat een joekel.....en ja hoor Bart krijgt het voor elkaar we mogen de kooi in. Ik vraag wanneer hij voor het laatst gegeten heeft en een week geleden had hij nog een lekker kippetje gehad. Ohhh nou dan ga ik ook erin, ik stoot mijn hoofd en zie 2 ganzen mij vanuit de kooi ernaast mij aan staan staren......ppsssttt look out there 's a giant snake in there!!!! Yes I know...en na dit onderdonsje gooi ik de slang over mijn schouder #girlswithmusclearesexy
Wat een beest, zo zacht als leer maar de spieren voel je binnenin als brute kracht samentrekken en we merken dat dit reptiel toch doet wat hij zelf wil. We rijden door het Man Made Forest super mooi al die hoge bomen die heel hoog boven alles uitreiken en het bos iets sprookjesachtigs geven. En dus door mensen aangelegd en niet natuur zelf heel gaaf. En dan .... zijn we de 2 achterste rijders kwijt onze Engelse vriendjes.....vast ergens foto's aan het maken denken we dus een stuk verder stoppen we bij een bezine station en halen een ijsje, even naar het toilet, al het roet van ons gezicht afpoetsen maar nog steeds geen snelle jelle of vlugge jaapie te zien!? Zullen ze nou langs gereden zijn toen we net even naar het toilet waren? Toch maar door rijden en daar zijn ze dan de wereldberoemde Chocolate Hills. Bij de entree vragen we of onze vriendjes al zijn gearriveerd maar niet gezien zeggen de mensen, we rijden omhoog en net als we boven op de berg staan krijgen we eindelijk een appje terug......ze hebben een ongelukje gehad en worden naar een hulp post gebracht. We wisten niet waar wat of hoe dus moesten even wachten tot hun volgende berichtje....oh ooo ooo en we waren zo dichtbij. We eten wat en bezoeken de top van de prachtige groene heuvels en wachten op antwoord. Het wachten staat in schril contast met het prachtige uitzicht wat we hebben boven op de Chocolate Hills. Nog een berichtje, ze worden doorgestuurd naar het ziekenhuis, maar wat is er nou gebeurd????? En wat moeten wij doen? Eindelijk krijgen we meer antwoorden via de app en ze zitten 6 km verderop in het ziekenhuis. Als we er aan komen rijden zien we de 2 gehavende bikes staan, we staan er vol ongeloof naar te kijken zegt Bart deze is over de kop gegaan en de ander lijkt ook wel zo'n move te hebben gemaakt! Krassen, einde van de rem afgebroken en sommige kappen hebben dikke groeven tot gaten. Zou het echt waar zijn? We vinden ze onder de schaafwonden terug op de 1e hulp. De zuster is de laatste verbandjes aan het opbrengen. En nu kunnen we niet meer wachten WAT IS ER GEBEURT??? Nou....er werd aan de weg gewerkt en Henry wilde het stuk wegdek met graffel oprijden zonder echt af te remmen, slaat zijn stuur om tegen een kei en inderdaad headfirst wordt hij over het stuur gelanceerd en blijft door rollen, zijn tweewieler volgt, waarna de laatste rijder Augustine denkt what the piiieeep.........en BAM daar ging nummer 2! Met wat voor vaart ze erop zijn gereden weet niemand wat de snelheidsmeter bleek hij niet te kunnen aflezen. Lagen ze dan samen helemaal murv op de rocky road, gelukkig werden ze snel geholpen door een aantal mensen die ze eigenlijk direct naar een medische post hebben geleid. Daar werden ze helemaal schoongemaakt en in het ziekenhuis verbonden en kregen ze pijnstillers. De middag ging al snel maar nu helemaal, want ze moesten terug op de bikes en nog voor het donker thuis zien te komen. De bikes moesten namelijk ook weer ingeleverd worden, dat werd een spannend ritje. Het was een beetje bewolkt en kleine spatjes regen vielen naar beneden en de schemer haalde ons in. We crossen langs alle bezienswaardigheden waar we die dag zijn geweest en proberen de jongens zo snel mogelijk te laten opschieten, want die zitten niet lekker met hun schaafwonden, gelukkig niks ernstigs. Bij de laatste bezinepomp tanken en de gecrashte bikes wassen dan zagen ze er al een stuk beter uit We made it!! Naar het hotel en na een lang gesprek met de eigenaren die gelukkig redelijke mensen waren konden we eindelijk een hapje gaan eten en op tijd naar bed.