Ter land ter zee en in de lucht.

De wekker gaat te vroeg en in de schemer pakken we onze rugtassen in. De pannenkoekjes worden vers voor ons gebakken en de zon komt langzaam op, hier had ik graag 3 dagen langer willen blijven. We proberen allemaal een beetje op te schieten, want de planning is strak, we moeten dezelfde middag nog 2 eilanden verder het vliegtuig halen.
Klaar voor de start komt de bootman waarmee we eigenlijk naar de walvishaaien op Cebu zouden gaan vertellen dat de boot stuk is. Ai en weer weg planning. We moeten dus even wachten, maar worden na even te hebben gewacht toch naar de haven gebracht. Daar staan we samen met een aantal anderen nog even te wachten en horen we al roepen refund there money....hmmm klinkt niet zo goed. Blijkt dat de grote boten allemaal vol geboekt zijn en alleen kleine bootjes nog zouden gehuurd kunnen worden. We moeten hoe dan ook naar Cebu dus kiezen ervoor het te doen. In een kleine bankaboot 3 uur lang varen over de Filipijnse zee kan toch nooit zo erg zijn haha.....alleen wij zijn niet degene met schaafwonden!! Ai ai ai aaauuwwiieee....maar dat is de enige manier om nog op tijd bij de walvishaaien te komen en op Henry's must see lijstje stond dit op nummer een! We gaan ervoor. Uitkijkend op alle mooie eilandjes en viskwekerijen in de zee geniet ik van de zon en schrijf een stukje van mijn blog, totdat ik doorheb dat de bootman het bootje aan zijn lot over laat en water staat te hozen....met een afgeknipte fles??? Midden op zee...worden de golven groter en meer water komt aan boord, in mijn oordopje galmt Amy Whinehouse met de tekst....."You're wondering now, what to do, now you know, this is the end" "youre wondering how, you will pay, for the way, you misbehaved" hahahahaha wat een timing!! En flats.. een golf zout water over mijn bakkes haha de vliegende vissen vliegen op uit het water en zien we stukken verder pas weer terug in het water landen, geweldig! 3 uur later komen we veilig bij de kust aan het was de bootman gelukt, een prachtige kleurschakering van blauwe kleuren zee en laagtij kust steken fel af in het zonlicht super mooi. Alleen door het laagtij kon het bootje niet dichtbij de kust aanleggen..zit niks anders op we moeten uit de boot en het lijkt wel een beetje op wadlopen zo ver lagen we nog in zee. Onze slippers glibberen alle kanten op en op het moment dat ik een steek in mijn voet voel en iets hoor afbrokkelen bedenk ik ineens ZEEEGELALARM!!! Te laat de jongens hebben allemaal al met de pootjes ergens in gestaan. Bart heeft een lelijke stekel onder in zijn voet en ik alleen een sneetje gelukkig. Was het het uitzicht waard? Mij wel haha. We moesten nog 15 km verder afleggen per Trycycle en langs de werkelijk prachtige kustlijn met vissersbootjes op reden we naar Oslob. Net voor 12:00 uur waren we er dus dat gelukkig gehaald, maar druk dat het was!! Meer toeristen hebben het plekje ontdekt en even denk ik, wat doe ik hier!!! Maar op het moment dat ik in de zee lig en 3 walvishaaien om mij heen heb zwemmen ben ik alles vergeten. Ongelofelijk wat de zee voor moois heeft aan onderwater schatten. Het voordeel van ietsje later aankomen was dat we het laatste bootje waren dus echt bijna alleen nog in het water lagen. Ik snorkel heel geconcentreerd naar een walvishaai toe de grootste van 12 meter op dat moment blijkt er een tweede achter mij aan te komen en met dat ik dat doorheb geeft hij mij met zijn grote walvismond een kusje tegen rug en billen...aahhhhh ik ruik misschien wel naar vis, maar ik ben er echt niet een hahaha! Ik zwem er snel langs, zo dichtbij ben ik nog nooit geweest fantastisch. We moeten er toch echt uit en zeiknat springen we op de Trycycles om de pont naar Negros te halen. We horen de motor brommen met 4 man en 3 backpacks heuvel op en heuvel af, en yes het zit ons nu wel mee we halen de boot en hebben zelfs nog heel even tijd om een lekker bordje rijst met menudo en rundvlees met groenten op te smikkelen. Laatste stukje zee over en yes de terugvlucht halen we wel whoohhoooo!!
We blijven een nacht in Manila en slapen in een drive in hotel waar je dus met auto en al zo in kan rijden naar je kamer. Thema kamers als Ironman & Game of Thrones alles kan te grappig gewoon. We gaan een hapje eten in Mall of Asia om de volgende ochtend vroeg op te staan om nog even een kijkje te nemen in Greenhills. We lopen naar het treinstation en langs de drukke wegen van Manila. Het verkeer vliegt je links om de oren en rechts gaan de winkeltjes open waar de mensen nog voor de ramen liggen te slapen. Ik twijfel of het allemaal daklozen zijn. Alles is zo zwart van alle uitlaatgassen, als je op slippers loopt krijg je het gewoon bijna niet meer van je voeten af! We zijn bijna bij het station en als je goed op let gebeurd er op zo'n klein stukje zo veel tegelijk. Mini eetstandjes en winkeltjes staan overal en een menigte aan mensen is op weg om ergens aan het verkeer deel te nemen. Onder de trap waar we omhoog moeten, zien we 2 kindjes douchen, in hun naakie staan ze daar te spartelen en ik moet glimlachen alles kan hier en ze hebben lol, maar 5 treden hoger zie ik een klein jongetje zijn handje ophouden. Voordat ik het weet loop ik in de menigte verder en probeer mijn tranen te verbijten. Ik weet dat dit slechts een mini glimp is van alle ellende die er in deze miljoenenstad waarvan ze niet eens weten hoeveel inwoners er zijn is, en ik heb wel veel erger al gezien, maar dit jongetje vergeet ik niet snel. Zodra het kan stop ik alle munten die ik heb in mijn zakken zodat ik er dan ook snel bij kan als het nodig is. We nemen de trein en bij de eerste halte was het toch al best vol! Maar vol = kan altijd meer, en binnen no time stonden we lepeltje lepeltje, oksel aan neus en lekker warm tegen elkaar aan gedrukt. Omvallen was eigenlijk niet meer mogelijk dus waarom houd iedereen zich vast hahaha. We gaan shoppen wat een omgekeerde wereld is het dan weer. En als we onze fantastische treinrit terug naar het hotel maken staan er mensen te schaken in de gangen van de trein of eten te verkopen en bij elke blinde straatmuzikant of oude bedelaar gooi ik een paar centen in hun bakje, als iedereen dat doet denk ik zo kunnen ze weer wat te eten kopen. En dan ben ik bij de trap aangekomen....Het jongetje zit er niet meer. Ik scan zo snel mogelijk de omgeving af en zie wel een lachend jongetje op een scooter liggen en iemand kietelt hem. Ik besluit te blijven denken dat dat dit jongetje was, want veel kan ik er niet aan veranderen. We nemen vanaf het hotel een taxi naar het busstation en we doen over 10 km...maar liefst 2 uur aaahhhh het verkeer in Manila is verschrikkelijk. Een klein voordeel wat dat toen we uiteindelijk aankwamen bij het station we direct meekomen op weg naar Guimba. Coming home grafel roads!!